Oyuncak Kavgası Ve Tatlı Çözümler

      Sevinçten içi içine sığmamak deyimini bugün tam anlamıyla iliklerime kadar hissettim.  Beni mutlu eden olay çocuklarımla ilgili. Dün yemek yapmak üzere mutfağa girmiştim. Kızım yanıma gelip kumandalı arabasını istedi. Çünkü bizim evde oyuncakların büyük kısmı yatak odasındaki kolilerde gizlidir. Oyuncakların hepsi ortada olunca hem dikkat eksikliğine sebep oluyormuş (çok fazla oyuncağı aynı anda görüp hangisiyle oynayacağını şaşırıyor. Bir oyuncakla uzun süre oynamıyor ve bu alışkanlığa dönüşüyor. Dikkat zamanla gelişen bir şeydir. Onu desteklemeliyiz) hem de oyuncaklar değerini yitiriyor. Onları en mutlu eden şey oyun. Oyuncakları değersizleştirmek bence onlar için çok büyük kötülük olur. Elbette buna izin veremem. Ayrıca az oyuncak olunca toplaması da kolay oluyor. Neyse konumuza döneyim.
      Kızıma kumandalı arabayı verdim ama biliyordum ki birazdan çığlıklar yükselecek. Tabi arabnın sesini duyan Şuşup(ablası ona böyle hitap ediyor) koştu geldi. Oğlum arabayı istiyor, kızım vermek istemiyor. Kriz anında sakin olup çözüm yolu bulmak oldukça zor. Ama bu kez başardım. Kızımı oturtup kumandayı eline verdim. O kumandayla arabayı holde sürüyordu. Araba sık sık halıya takıldığı için kurtarma görevini de oğluma vermişti. Arabanın peşinden koşmak ve takıldığı zaman alıp ablasına getirmek çok eğlenceliydi. Büyüğe ablalığını hissettirecek önemli görevler, küçüğe de oyuna dahil edecek basit görevler vermek gerekiyor.
     

Aslında bütün mesele sakin olabilmekte. Kriz anında onlar avazı çıktığı kadar bağırırken veya ablası küçük kardeşinin suratına boydan boya 3 tırnak izi bırakmışken, küçüğün gözyaşını büyüğün öfkesini görüp hâlâ sakin kalabilmek. Bu sabırdan farklı bir şey. Kabul ediyorum çok çok zor ve her zaman başarabildiğimi söyleyemem. Ama başardığım zaman onun mutluluğu günlerce içimden çıkmıyor. Bazen durduk yerde aklıma gelip yüzümü güldürüyor. Tüm annelere bitmek bilmeyen bir sakinlik diliyorum.